گفت بخوان تا بشنوم. سورۀ طه را فرو خواند.

عمر عظیم خشمگین شد و غضبش صد چندان شد، گفت اکنون اگر تورا بکشم این ساعت، زبون کشی باشد. اول بروم سر او را ببرم آنگاه به کار تو پردازم.

 همچنان از غایت غضب با شمشیر برهنه روی به مسجد مصطفی نهاد. در راه چون صنادید (بزرگان) قریش او را دیدند گفتند: هان عمر قصد محمد (صلی الله علیه و سلم) دارد و البته اگر کاری خواهد آمدن از این بیاید. زیرا عمر عظیم با قوت و رجولیت بود و به هر لشکری که روی نهادی البته غالب گشتی و ایشان را سر های بریده نشان آوردی. تا به حدی که مصطفی، صلی الله علیه و سلم، می فرمود همیشه: که خداوند دین من را به عمر نصرت ده یا با بو جهل. زیرا آن دو در عهد خود به قوت و رجولیت مشهور بودند. و آخر چون مسلمان گشت، همیشه عمر می گریستی و می گفتی، یا رسول الله! وای بر من اگر بو جهل را مقدم می داشتی و میگفتی که خداوندا! دین من را با بو جهل نصرت ده یا به عمر، حال من چه بودی و در ضلالت می ماندمی.

فی الجمله در راه با شمشیر برهنه روی به مسجد رسول، صلی الله علیه و سلم، نهاد. در آن میان جبرائیل، علیه السلام، وحی آورد به مصطفی، صلی الله علیه و سلم، که اینک یا رسول الله! عمر می آید تا تا روی به اسلام آورد، در کنارش گیر. همین که عمر از در مسجد درآمد، معین دید که تیری از نور بپرید از مصطفی (ص) و در دلش نشست، نعره زد و بیهوش افتاد. مهری و عشقی در جانش پدید آمد و می خواست که در مصطفی (ص) گداخته شود از غایت محبت، و محو گردد. گفت: اکنون یا نبی الله ایمان عرض فرما و آن کلمه مبارک بگوی تا بشنوم.

چون مسلمان شد گفت: اکنون به شکرانه آنکه به شمشیر برهنه به قصد تو آمدم و به کفاره آن، بعد از این از هرکه نقصانی در حق تو بشنوم فی الحال امانش ندهم و بدین شمشیر سرش را از تن جدا گردانم. از مسجد بیرون آمد، ناگاه پدرش پیش آمد گفت: دین گردانیدی. فی الحال سرش را از تن جدا کرد و شمشیر خون آلود در دست می رفت. صنادید قریش شمشیر خون آلود دیدند، گفتند، آخر وعده کرده بودی که سر آورم، سر کو؟ گفت: اینکه گفت این سر را از اینجا بُردی. گفت: نی این آن سر نیست (( این آن سریست))

اکنون بنگر که عمر را قصد چه بود و حق تعالی را از آن مراد چه بود تا بدانی که کارها همه آن شود که او خواهد.

                        شمشیر بکف عمر در قصد رسول آید،      در دام خدا افتد و ز بخت نطر یابد.