85-
در عذاب عارفان به نعمت ها
بسیار کسان هستند که حق
تعالی ایشان را به نعمت و مال و زر و امارت عذاب می دهد، و جان ایشان از
آن گریزان
است. فقیری در و لایت عرب امیری را سوار دید. در پیشانی او روشنایی انبیا
و اولیا
دید، گفت: سُبْحَانَ مَنْ یُعَذِّبُ عِبَادَهُ بِالنِّعَمِ..
شرح (استاد قمشه ای)
- سُبحانَ
مَن ..: پاک و منزه است خدایی که گاه بندگانش را
به وفور نعمت عذاب می کند.
این سخن اشارت دیگری است به
این نکته که حال ظاهر عارفان معلوم نیست: گاه در فقرند گاه در غنا، و گاه
در رنجند
و گاه در راحت، گاه کلاه تاتار بر سر دارند و گاه در میان اوباشان و
عیاشان دیده
می شوند؛ اما در همۀ این احوال به صفت درویشند و دل ایشان به حق مشغول. مع
الوصف
چون نعمتها و اشتغالات دنیوی، از زر و زور و جاه و مقام، هر لحظه ممکن است
حجاب
راه شوند و عارف باید علی الدوام در حال مراقبۀ نفس باشد، این نعمتها بر
او بمنزله
عذابند – هر چند که عارفان بلند مرتبه را از آن باکی نیست، که دنیا را به
عقبا بدل
کرده اند و ملک دنیا ایشان را مبارک است.
دنیا همگی عقباست اندر نظر عارف؛